28 stycznia – Europejski Dzień Ochrony Danych Osobowych

Każdego roku 28 stycznia obchodzimy Europejski Dzień Ochrony Danych Osobowych. To święto, którego celem jest jest podniesienie świadomości i wspieranie działań w zakresie ochrony prywatności i danych osobowych. Ustanowiono je w 2006 roku w rocznicę uchwalenia pierwszego prawa dot. kwestii ochrony danych osobowych. Świętują ludzie w 47 krajach, nie tylko w Europie, ale też m.in. Stanach Zjednoczonych, Kanadzie czy Nigerii. Polska uczestniczy w obchodach od początku, czyli od 2007 roku.

Każdy z nas powinien wiedzieć, że ma prawo do ochrony swojej prywatności. Informacje o nas powinny mieć tylko uprawnione osoby i instytucje, np. szkoły, urzędy czy szpitale i tylko w takim zakresie, jaki przewiduje prawo. Kiedy z własnej woli podajemy swoje dane, np. robiąc internetowe zakupy, zakładając konta na portalach czy odwiedzając strony internetowe, mamy prawo oczekiwać, że będą one bezpieczne i nie posłużą do innych celów niż te, na które się zgodziliśmy.

Prawem regulującym zagadnienia związane z przetwarzaniem danych osobowych jest RODO. To skrótowiec od nazwy Rozporządzenie Ogólne o Ochronie Danych Osobowych, które uchwalono w Europie w 2016 r. Daje ono ludziom prawo do kontroli nad swoimi danymi osobowymi. RODO oznacza, że nasze dane osobowe nie mogą być używane lub przetwarzane bez naszej zgody. Organizacje, firmy, strony czy aplikacje muszą jasno informować, w jaki sposób gromadzą, przetwarzają i używają informacji o nas, a my mamy prawo do kontrolowania tego procesu.

Słowniczek:

  • Dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej (czyli rzeczywiście istniejącej).
  • Dane wrażliwe – dane podlegające szczególnej ochronie, np. pochodzenie rasowe i etniczne, przekonania religijne, filozoficzne i polityczne, stan zdrowia, orientacja seksualna, dane biometryczne.
  • Dane biometryczne – dane umożliwiające identyfikację na podstawie cech fizycznych, takich jak wizerunek twarzy, odcisk palca, siatkówka oka, głos, kod genetyczny itp.
  • Przetwarzanie danych osobowych – wykonywanie jakichkolwiek operacji na danych osobowych, takich jak np. zbieranie, utrwalanie, przechowywanie, opracowywanie, zmienianie, udostępnianie i usuwanie, zwłaszcza w systemach informatycznych.
  • RODO – Rozporządzenie Ogólne o Ochronie Danych Osobowych obowiązujące w Unii Europejskiej od 2016 roku. Reguluje sposób gromadzenia i przetwarzania danych osobowych przez firmy i organizacje.
  • UODO – Urząd Ochrony Danych Osobowych – polski organ kontrolujący zgodne z prawem przetwarzania danych osobowych. Jego zadaniami są edukacja i kontrola.
  • Inspektor Ochrony Danych Osobowych – osoba w organizacji odpowiedzialna za zgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych.

Jak napisać dedykację?

Dedykacja, którą zamieszczają np. autorzy książek, mogą być krótkie i rządzić się swoimi prawami („Dla mamy”, „Mojemu ukochanemu” itp.). Jednak gdy uczniowi przychodzi napisać dedykację, musi on zamieścić pięć informacji:

  • kto dedykuje dzieło (może to być podpis),
  • komu poświęca dzieło – konkretne wskazanie odbiorcy,
  • z jakiej okazji,
  • miejscowość i data.

Przykładowa dedykacja

dedykacja jak napisac przyklad

jak napisac dedykacje przyklad

Sprawdź swoją wiedzę dotyczącą rodzajów literackich!

Znajomość rodzajów i gatunków literackich jest niezbędna przy omawianiu wszelkich lektur, nie tylko szkolnych. Sprawdź, czy wiesz wszystko, co potrzebne o epice, liryce i dramacie.


Osobą wypowiadającą się w epice jest:
bohater
Bohater nie wypowiada się w epice, chyba że ze swojego punktu widzenia opowiada historię, czyli tekst ma narrację pierwszoosobową.
podmiot liryczny
Podmiot liryczny jest osobą wypowiadającą się w liryce.
narrator
Brawo! W epice wypowiada się narrator.
Kiedy miałem sześć lat, zobaczyłem pewnego razu wspaniały obrazek w książce o dżungli zatytułowanej „Historie prawdziwe. Przedstawiał węża boa połykającego lwa.
Taki typ narracji to:
narracja trzecioosobowa
W narracji trzecioosobowej narrator wypowiada się w trzeciej osobie.
narracja pierwszoosobowa
Brawo! W narracji pierwszoosobowej narrator ze swojego punktu widzenia opowiada historię, posługując się czasownikami w pierwszej osobie.
monolog liryczny
Monolog liryczny występuje w liryce.
Podział na wersy ma miejsce tylko w tekstach należących do liryki.
Prawda
Zdarzają się teksty należące do epiki, ale pisane wierszem.
Trudno określić
Nie tylko utwory należące do liryki są pisane wierszem.
Fałsz
Zgadza się. Podział na wersy może zdarzyć się w utworach należących do dramatu i epiki.
Tekst poboczny, czyli inaczej…?
alegoria
Alegoria to środek stylistyczny, który ma tylko jedno ukryte znaczenie.
didaskalia
Brawo! Didaskalia są wskazówkami autora w utworach dramatycznych.
przypowieść
Przypowieść to gatunek literacki.
W pewnej norce ziemnej mieszkał sobie pewien hobbit. Nie była to szkaradna, brudna, wilgotna nora, rojąca się od robaków i cuchnąca błotem, ani też sucha, naga, piaszczysta nora bez stołka, na którym by można usiąść, i bez dobrze zaopatrzonej spiżarni; była to nora hobbita, to znaczy: norka z wygodami.
Powyższy fragment to narracja…
narracja trzecioosobowa
W narracji trzecioosobowej narrator wypowiada się w trzeciej osobie.
narracja pierwszoosobowa
W narracji pierwszoosobowej narrator wypowiada się w pierwszej osobie i najczęściej jest uczestnikiem wydarzeń.
żadne z powyższych
„Hobbit, czyli tam i z powrotem” należy do epiki, więc występuje w nim narracja.

Kliknij „Czytaj dalej” by przejść do dalszej części quizu

Czytaj dalej „Sprawdź swoją wiedzę dotyczącą rodzajów literackich!”

Środki stylistyczne – test

Chcesz przekonać się, jak dobrze znasz środki stylistyczne i czy potrafisz wskazać je w tekście? Spróbuj swoich sił w poniższej zabawie.

Quiz obejmuje środki artystyczne takie jak przenośnia, epitet, porównanie, oksymoron, symbol, alegoria, archaizm, neologizm, zdrobnienie, zgrubienie, powtórzenie, anafora, epifora, apostrofa, pytanie retoryczne, onomatopeja, kakofonia, eufonia. Powodzenia!


Przenośnia inaczej nazywana jest:
refrenem
Refren to powtarzająca się część np. w pieśni lub hymnie.
onomatopeją
Onomatopeja to wyraz dźwiękonaśladowczy.
metaforą
Brawo! Przenośnia to inaczej metafora.
Idąc bez celu, nie pilnując drogi,
Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi;
I wchodząc sobie zadaję pytanie;
Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie?

W ostatnim wersie znajdują się:
epitety
Epitety to określenia rzeczownika.
pytania retoryczne
Brawo! Pytania retoryczne to pytania, na które nie oczekuje się odpowiedzi.
porównania
Porównania mają na celu zestawienie dwóch obrazów, osób, pojęć itp. w celu ukazania ich podobieństwa.
Wyrazy będące określeniem rzeczownika to:
onomatopeje
Onomatopeja to wyraz dźwiękonaśladowczy.
epifory
Epifora to powtórzenie na końcu wersów lub segmentów wypowiedzi.
epitety
Brawo! Epitety są określeniem rzeczownika.
Który ze środków stylistycznych ma, oprócz jednego dosłownego, wiele znaczeń ukrytych?
Alegoria
Alegoria ma tylko jedno ukryte znaczenie.
Symbol
Brawo! Symbol ma wiele ukrytych znaczeń.
Przypowieść
Przypowieść to nie środek stylistyczny, a gatunek literacki.
Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
Jak wąż boa (…)

Bawoli, długi, cętkowany i kręty to…
porówania
Porównanie pokazuje podobieństwa między dwoma obiektami lub zjawiskami.
przenośnie
Przenośnia to połączenie słów niosące nowe znaczenie.
epitety
Brawo! Te słowa są określeniami rzeczownika, a więc epitetami.

Kliknij „Czytaj dalej” by przejść do dalszej części quizu

Czytaj dalej „Środki stylistyczne – test”

Gdzie stawiać przecinki?

Przecinki w wyliczeniach

Przecinki stosujemy w wyliczeniach i podczas wymieniania jakichś elementów. Co ważne, muszą to być elementy tego samego typu, np. same przedmioty, cechy czy czynności. Przykłady takich wyliczeń to:

  • Ola kupiła ser, pomidory, oliwki, chleb.
  • Uroda Mileny była subtelna, delikatna, eteryczna.
  • Postanowili zwiedzać, plażować, spacerować, jeść do syta.
  • Zaprosiłam na grilla Krystiana, Marka, Izę, Basię. 

Uwaga! Jeśli wymienione elementy nie są równorzędne, nie należy stawiać pomiędzy nimi przecinka:

  • Założę swoją ulubioną niebieską sukienkę. 
  • Najpierw rozwiążę najprostsze zadanie tekstowe.

Przecinki we wtrąceniach

Przecinkami oddzielamy w zdaniu wtrącenia i zwroty do kogoś. Jeśli znajdują się one w środku zdania, oddzielamy je przecinkami z obu stron.

  • Danie, moim zdaniem, wyglądało smakowicie.
  • Wakacje, mam nadzieję, będą udane.
  • Zaparzyć ci, mamo, herbatę?
  • Proszę pana, tutaj nie wolno wchodzć.
  • Termin, proszę państwa, ustalimy jutro.

Przecinki w zdaniach złożonych współrzędnie

Przecinki stawiamy zawsze pomiędzy częściami składowymi zdań złożonych współrzędnie przeciwstawnych i wynikowych (czyli przed spójnikami takimi jak: ale, lecz, jednak, zaś, natomiast, więc, zatem, toteż, dlatego).

  • Uwielbiam pomidory, ale jestem na nie uczulona.
  • Pada deszcz, jednak pójdę na spacer.
  • Pytasz, zatem ci odpowiadam.
  • Kocham czytać książki, natomiast ty wolisz oglądać filmy.
  • Zdenerwowałaś mnie, więc się do ciebie nie odzywam.

Z kolei pomiędzy częściami składowymi zdań złożonych współrzędnie łącznych i rozłącznych, czyli przed spójnikami takimi jak: i, oraz, zarazem, też, także, ani, albo, lub, czy, bądź nie stawiamy przecinków.

  • Kocham podróże i często wyjeżdżam.
  • Zrobię obiad lub posprzątam dom.
  • Wykonałem zadanie oraz zgłosiłam to nauczycielowi.
  • Zdecyduję się na ten krok albo dokładniej rozważę za i przeciw.

Uwaga! Przecinki przed spójnikami i, oraz, zarazem, też, także, ani, albo, lub, czy, bądź należy postawić w sytuacji, gdy w jednym zdaniu się one powtarzają, np.

  • I było pysznie, i smacznie, i niedrogo.
  • Ani nie jadłam, ani nie piłam, ani nie tańczyłam.
  • Albo mi pomożesz, albo zrobię to sam.

Przecinki w zdaniach złożonych podrzędnie

Pomiędzy częściami składowymi zdań złożonych podrzędnie zawsze stawiamy przecinki. Dotyczy to również konstrukcji z imiesłowowym równoważnikiem zdania. Oznacza to, że przecinki stawiamy przed takimi spójnikami jak: że, ponieważ, bo, aby, choć, czy, jeżeli, oraz przed zaimkami względnymi, np. kto, co, komu, gdzie, jak, tam. Przykłady zdań złożonych podrzędnie to:

  • Zakomunikował nam, że nie może iść.
  • Podskoczył, ponieważ zauważył węża.
  • Zawróciłam, aby zamknąć drzwi na klucz.
  • Pójdę tam, choć nie mam najmniejszej ochoty.
  • Zwycięży ten, kto dobiegnie pierwszy.
  • Zapytaj, jaka jest cena tej bluzki.
  • Wrócił tam, gdzie się poznali.
  • Gdzie nie wylądujemy, tam się dobrze bawimy.
  • Biegnąc, rozmyślała o pracy.
  • Ugotowawszy obiad, zawołał rodzinę.

Dwa ostatnie zdania to konstrukcje z imiesłowowymi równoważnikami zdania. W nich również stawiamy przecinki, niezależnie od tego, czy imiesłów jest sam w swojej części, czy towarzyszą mu określenia.

Przecinek jako pauza

Należy pamiętać, że przecinek ilustruje zwykle krótką pauzę, która jest bardziej lub mniej zauważalna podczas mówienia. Jednym z najprostszych sposobów, by sprawdzić, czy właściwie używasz przecinków w swojej wypowiedzi, jest przeczytanie jej na głos i robienie krótkich przerw tam, gdzie postawione zostały przecinki.

NiepoprawnePoprawne
Miasto w, którym się urodziłam.Miasto, w którym się urodziłam.
Sklep do, którego nie weszłam.Sklep, do którego nie weszlam.
Obudzę cię chyba, że sam zaśpię.Obudzę cię, chyba że sam zaśpię.
Odwiedzę was mimo, że nie mam ochoty.Odwiedzę was, mimo że nie mam ochoty.

Kliknij „Czytaj dalej” by przejść do quizu sprawdzającego:

Jak napisać ogłoszenie?

Ogłoszenie to krótka forma wypowiedzi, w której nadawca podaje coś do publicznej wiadomości, np. że chce coś sprzedać, kupić, wynająć, coś znalazł, oferuje bądź czegoś poszukuje. Ogłoszenie jest pismem o charakterze informacyjnym, czyli jego celem jest informowanie. Musi więc zawierać następujące elementy:

  • zwracający uwagę nagłówek – np. słowo “Ogłoszenie” albo konkretniej: “Kupię, sprzedam, poszukuję, zaginął, znaleziono”,
  • zwięzłą treść, mówiącą o tym, co chce w ogłoszeniu przekazać nadawca wraz z koniecznymi szczegółami i warunkami,
  • dane kontaktowe do nadawcy, np. numer telefonu, adres poczty elektronicznej, adres domowy bądź firmowy.

Ogłoszenie powinno być krótkie i zrozumiałe. Może być zamieszczone na tablicy ogłoszeń, w prasie, telewizji czy innych mediach, dlatego też powinniśmy zadbać o jego czytelność i estetykę.

Na egzaminie ósmoklasisty może pojawić się ogłoszenie, w którym informujemy o jakimś wydarzeniu. Wówczas musimy napisać nastepujące informacje:

  • kto ogłasza, komu ogłasza, co ogłasza,
  • gdzie i kiedy się to odbędzie.

W takim ogłoszeniu będziemy musieli również zamieścić dwa argumenty zachęcające do udziału. Mogą to być:

  • obietnica dobrej zabawy, możliwość wygrania czegoś, miło spędzony czas, integracja grupy,
  • korzyści dla osoby zapraszanej – upominki, przekąski, nabycie wiedzy, kiermasze, możliwości zakupu czegoś,
  • korzyści dla osoby zapraszającej – sprawienie komuś przyjemności, celebracja urodzin, niespodzianka dla kogoś,
  • korzyści dla społeczności – akcje charytatywne, zbiórki, pomoc dla schronisk, przekazanie dochodu itp.
Jak napisać ogłoszenie - elementy ogłoszenia - kto, komu, co ogłasza, gdzie i kiedy się to odbędzie. Przykładowe ogłoszenie. Argumenty do ogłoszenia.

Mowa zależna i niezależna

Mowa zależna i niezależna służą do relacjonowania cudzych myśli i wypowiedzi. W mowie zależnej wypowiedź danej osoby parafrazujemy, czyli wyjaśniamy własnymi słowami. Z kolei w mowie niezależnej czyjeś słowa dosłownie cytujemy, przyznając im w naszej własnej wypowiedzi osobne, niezależne miejsce oznaczone cudzysłowami.

Mowa zależna

Nie stosuje się w niej cudzysłowów i często zmienia się jej formę gramatyczną – z pierwszej osoby (czyli ja lub my) na trzecią (czyli on, ona, ono lub oni, one). Cudzą wypowiedź ujmuje się własnymi słowami – oddaje się jej sens, natomiast nie przytacza dosłownie, słowo w słowo. Najczęściej do jej wyrażania służą zdania podrzędne, np. powiedział, że…, zapytał, czy…, poprosił, aby….

  • Sprzedawczyni zapytała klientkę, czy życzy sobie paragon.
  • Mama powiedziała, że powinnam posprzątać swój pokój.
  • Widzowie zawołali, aby zespół zagrał jeszcze raz.

Mowa niezależna

W mowie niezależnej dosłownie przytacza się czyjąś wypowiedź, zachowując jej budowę gramatyczną i niezależność składniową. Cudze słowa wprowadzane są po dwukropku i ujmowane w cudzysłów.

  • Sprzedawczyni zapytała klientkę: „Czy życzy sobie pani paragon?”
  • Mama powiedziała: „Powinnaś posprzątać swój pokój”.
  • Widzowie zawołali do zespołu: „Jeszcze raz!”
Mowa zależna i niezależna - różnice i przykład.

Warto jeszcze wspomnieć, że nie zawsze po zamknięciu cudzysłowu stawiamy kropkę:

(…) Otóż po wypowiedzeniu kończącym się pytajnikiem, wykrzyknikiem oraz wielokropkiem umieszczamy cudzysłów zamykający i nie stawiamy już po nim kropki. Jeśli natomiast mamy do czynienia z wypowiedzeniem oznajmującym, to kropkę stawiamy po zamykającym cudzysłowie.

Adam Wolański, Poradnia językowa (źródło)