Opis obrazu

Jak zacząć opis obrazu?

Zanim zaczniesz opisywanie dzieła sztuki, musisz odpowiedzieć sobie na parę pytań:

• Jaki jest jego temat?
• Jak autor je skomponował?
• W jakiej technice zostało wykonane?
• Co wnoszą kształty, kolory, światło?
• Jak można je ocenić?
• Jakie uczucia wzbudza?

Słownictwo w opisie obrazu

Najczęściej opisuje się dzieła malarskie. W opisie obrazu ważne jest stosowanie odpowiedniego słownictwa. Wyobraź sobie, że przez telefon opowiadasz koledze o tym, co widzisz, a on próbuje to odwzorować – musi więc mieć podane odpowiednio dokładne informacje.

Podczas opisywania kompozycji stosuj zwroty typu:

• w punkcie centralnym
• na pierwszym planie
• na drugim planie
• po lewej stronie
• po prawej stronie
• u góry
• na dole
• można zobaczyć
• widać
• artysta umieścił
• malarz przedstawił

Stosuj wyrazy oceniające, ukazujące Twój stosunek do dzieła:

• piękne
• zachwycające
• wywołujące uśmiech
• przygnębiające
• melancholijne
• niedbałe
• perfekcyjne
• znakomicie
• dokładnie

Schemat opisu obrazu

Wstęp	Kto jest autorem obrazu? Kiedy powstało dzieło? W jakiej technice je wykonano? Czy znane są jakieś historie z nim związane? Gdzie znajduje się obraz? Jaka jest tematyka obrazu?
Rozwinięcie	Co przedstawia? (ogólnie) Co jest punktem centralnym? (opisz go) Co znajduje się na pierwszym planie? (na prawo i na lewo) Co znajduje się na drugim planie? (jeśli takowy jest) Co mogą symbolizować te elementy lub ich układ? Jak wykonano tło i co ono przedstawia? Jakie barwy zastosował artysta i co przez nie uzyskał? Jaki jest nastrój obrazu, jakie uczucia wzbudza?
Zakończenie	Jak oceniasz malowidło? Dlaczego Ci się podoba/nie podoba? Czy taki rodzaj sztuki do Ciebie przemawia? Jak inni odbierają to dzieło? Czy miało ono jakiś wpływ na otoczenie?

Kolejność odpowiedzi na te pytania zależy od Ciebie. Pamiętaj jednak, aby przemyśleć kompozycję opisu dzieła – musi być zachowany porządek. Każdą część wypowiedzi podkreślaj akapitem. Najpierw ułóż plan. Pisz na brudno, a później przepisz na czysto – zyska na tym estetyka Twojej pracy.

Przykładowy opis obrazu

„Guernica” Pabla Picassa

       Obraz „Guernica” to dzieło hiszpańskiego malarza Pabla Picassa. Malowidło powstało w 1937 r. i było reakcją na zbombardowanie hiszpańskiego miasta Guernica. Picasso przez to dzieło wyraził swój sprzeciw wobec wojny i tragedii niewinnych ludzi. Obecnie znajduje się ono w Muzeum Królowej Zofii w Madrycie. „Guernica” została wykonana w technice oleju na płótnie. Przedstawia chaos, ucieczkę, rozpacz, a także kłębowisko ciał i zwierząt.

       Punktem centralnym dzieła jest środek obrazu. Przyciąga wzrok białą barwą, wyraźnie odcinającą się od reszty. Ten biały trójkątny element może symbolizować wybuch zrzuconej właśnie bomby. Na tle jasnej plamy można dostrzec klęczącą postać w postawie całkowitej rezygnacji, tępo patrzącą na świat, który właśnie opuszcza, i na tragedię swoich towarzyszy. Wydaje się ona godzić ze śmiercią, całkowicie poddawać losowi. Na prawo od niej widać postać kobiety unoszącej w górę ręce w geście rozpaczy i bezradności. Nad nimi znajduje się człowiek z wielką głową, niosący w wyprostowanej ręce zapaloną świecę. Płomień wydaje się być czymś irracjonalnym, szczególnie w zestawieniu z zapaloną owalną lampą widzącą po lewej stronie. Światło to metafora wiedzy, cywilizacji, rozwoju. Tutaj zostaje zmarginalizowane, całkowicie nieistotne wobec oślepiającego wybuchu bomby, symbolizującej barbarzyństwo – przeciwieństwo cywilizacji, kultury, rozwoju.

       W lewym dolnym rogu dzieła widać konającego w bólach mężczyznę. Jego leżąca na prawo oderwana ręka trzyma jeszcze kurczowo trzon złamanego miecza. Próba stawienia oporu spełzła na niczym – wojownik okazał się być całkowicie bezsilnym wobec mocy wybuchu. Powyżej niego artysta ukazał kobietę trzymającą w ramionach martwe dziecko. Krzyczy – jest zrozpaczona stratą, jakiej doznała. Jest to  najbardziej tragiczna postać ukazana w „Guernice”. Za nią widać postać oszołomionego, ryczącego byka, a po jego prawej stronie rozszarpywanego konia. W tle malowidła latają szczątki ludzkie, widać jakąś kotłowaninę, a także gdzieniegdzie języki ognia, wyrażone za pomocą trójkątnych jaśniejszych kształtów.

       Całość sprawia przejmujące wrażenie. Dzięki użytym odcieniom bieli, czerni i szarości rozpacz aż uderza w odbiorcę. Barwy te sprawiają, że głęboko czuje się tragedię mieszkańców Guerniki, a samo malowidło skłania do zastanowienia się nad okropnościami wojny.

       „Guernica” to dzieło, które nikogo nie pozostawi obojętnym. To, co początkowo może się wydawać niezrozumiałą plątaniną elementów, po wnikliwej obserwacji okazuje się być zapisem prawdziwego tragicznego wydarzenia, gdzie nagromadzone emocje aż uderzają widza. Wybuch, wszechobecna śmierć, rozpacz ludzka w połączeniu z cierpieniem zwierząt robią piorunujące wrażenie i skłaniają do zastanowienia się, czy historia i błędy stale popełniane przez ludzkość niczego nas nie uczą.