Henryk Sienkiewicz należy do grona najważniejszych polskich pisarzy. Czasy jego życia przypadły na zabory, toteż jednym z głównych celów jego twórczości było pisanie „ku pokrzepieniu serc”, by przywrócić Polakom po wielu latach zaborów nadzieję na odzyskanie niepodległego państwa oraz przypomnieć o dawnych zwycięstwach i sukcesach. Taka idea przyświecała głównie powieściom historycznym „Krzyżacy” (1910 r.) oraz Trylogii, na którą składają się pisane w latach 1884-1888 i drukowane w prasie w odcinkach dzieła:
- „Ogniem i mieczem”,
- „Potop”,
- „Pan Wołodyjowski”.
W 1905 roku Henryk Sienkiewicz został uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości epickiej. Podczas przemówienia wygłoszonego z tej okazji powiedział o Polsce: Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że ona żyje! (…) Głoszono ją niezdolną do myślenia i pracy, a oto dowód, że działa! (…) Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać!
W 1900 roku, z okazji 25-lecia pracy twórczej, społeczeństwo polskie ufundowało dla pisarza majątek w Oblęgorku. Po jego śmierci budynek został przekazany państwu i od 1958 roku mieści się tam Muzeum Henryka Sienkiewicza. Pisarz zmarł 15 listopada 1916 roku w szwajcarskim Vevey, dokąd wyjechał po wybuchu I wojny światowej. Przed śmiercią zdążył wraz z Ignacym Janem Paderewskim założyć Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W 1924 roku jego prochy sprowadzone zostały do wolnej Polski. Uroczystego pochówku dokonano 27 października 1924 roku. Prochy pisarza spoczęły w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie.
Henryk Sienkiewicz zasłużył się w pamięci Polaków nie tylko jako pisarz, ale również wielki patriota i wzór pozytywistycznego społecznika.
Język polski 